Stel je voor dat je voor het eerst een groep jonge mensen ontmoet en je coacht een sessie. Het is een atletieksessie en de groep bestaat uit verschillende deelnemers, waarschijnlijk tussen de 10 en 12 jaar oud. Je komt tot deze conclusie door de grootte van de deelnemers. Je begint de sessie en het is relatief stil - er worden geen vragen gesteld en er wordt geen geweldige respons van motivatie of enthousiasme gegeven.
In feite kijkt niemand naar wat je aan het doen bent - maar hey ho, je gaat door zoals de meeste coaches doen (onthoud dat de meeste coaches sowieso kinesthetische leerlingen zijn). Je gaat door met een grafische uitleg van wat de groep gaat bereiken tijdens deze sessie (lesdoelen - zoals elke goede coach doet) en legt uit hoe het eindresultaat eruit zal zien. De groep gaat op pad en doet het tegenovergestelde - sommige deelnemers doen zelfs niets of dwalen gewoon af.

Overweeg even:

Hoe goed kent u uw sportdeelnemers?
Hoe weet u of een deelnemer in uw groep zich op het autistisch spectrum bevindt of een speciale educatieve behoefte heeft?
Hoeveel coaches zijn zich bewust van de soorten leermoeilijkheden die sommige uitvoerders hebben?
Ik zou niet veel zeggen, vaak omdat de meeste deelnemers met leermoeilijkheden zich niet anders gedragen dan anderen.