Anneke Kubben
Dat kind dat meer uit het raam staarde dan naar het bord, dat kind dat het heerlijk vond om te zingen, tekenen, hinkelen en kamperen. Dat kind dat laat insliep omdat er nog een fantastisch filmisch verhaal in haar hoofd zat. Dat kind dat gekwetste dieren mee naar huis sleepte, de zelfgemaakte tent in de grond fixeerde met zilveren bestekvorkjes, wiens rapport merkwaardige ups en downs vertoonde en waarvan weinig leerkrachten hoogte konden krijgen… Dat kind dat geen zin had in de heersende verwachtingen, en dat niet de aanleg had om eraan te voldoen.
Dat kind draag ik in me mee, het heeft me zoveel geleerd. Bijvoorbeeld, dat ik elke dag kan werken met de aanleg die ik wél heb. En dat is heerlijk.
Jarenlang werkte ik als leerkracht plastische opvoeding, het allerfijnste vak om te mogen geven. Wat vond ik daar zo leuk aan? Vooral de ruimte die de les biedt aan jongeren om zich vrij te voelen. Om te weten dat ze het hoe dan ook goed doen. Om leerlingen over een drempeltje te helpen zodat ze verbaasd kunnen terugkijken naar hun leerproces. Zeker als dat dan resulteerde in een tof eindproduct. En zeker als de leerling dacht ‘niet creatief’ of ‘handig’ te zijn.
Jammer dat scholen zo weinig ruimte krijgen voor muzische ontwikkeling.
Daarom ontstond Pompidoe. Hier kon ik met kinderen van elke leeftijd aan de slag. Doordat beleving en experiment er centraal staan, kan elk kind er weer ontspannen en tevreden naar buiten wandelen, en dan nog met een eigen kunstwerk. Even loskomen van het moeten presteren, maar genietend groeien.
Zowel in de klas als tijdens Pompidoe-sessies voelde ik een nood bij sommige kinderen. Een nood aan rust, ge-rust-stelling, nood aan vertrouwen en zelf-vertrouwen…
Vele van onze kinderen dragen een flinke last mee, of voelen zich bedrukt door het vele moeten.
Het ‘klaargestoomd’ worden om dapper mee te draaien in de mallemolen die onze huidige wereld kan zijn, het is niet ok, maar je moet er wel in mee…
Om kinderen die hier last van ondervinden zo goed mogelijk te begeleiden volgde ik de opleiding Creatieve Therapie (Educatieve academie Antwerpen), en ik kreeg de smaak flink te pakken.
Creatieve middelen kunnen je laten spreken, zonder woorden. Het is een taal die je helderheid kan brengen, die aan de oppervlakte brengt wat er vanbinnen roert. Klaarheid, zonder te moeten zoeken naar oorzaak of gevolg, het gaat recht naar de kern van wat je bezielt.
Hoewel ik zelf al jaren schilderde, stond ik werkelijk versteld van de zuivere manier waarop creatieve therapie inzicht kan verschaffen.
Het werken met deze methodieken voelde zo sterk aan als ‘thuiskomen’ dat ik me er in moést verdiepen. Om zelf met een praktijk te starten.
Korte trainingen onderwijsopstellingen en kindertherapie volgden. Dit jaar volg ik de opleiding kindertherapie en de ambassadeurstraining Kids Skills (problemen vertalen naar een aan te leren vaardigheid). En volgend jaar… dat zien we dan wel weer!
De keerzijde van die creativiteit is er natuurlijk ook. Eerlijk gezegd, ik ben behoorlijk chaotisch. Net zoals mijn hoofd vol kleuren en ideëen zit, is mijn huis gevuld met nestjes en restjes. Hier is ruimte voor gekkigheid, gezelligheid en verrassingen. Mijn verstrooidheid kan me parten spelen. Maar mijn totale omgeving, onze gekke planeet, geeft ook zoveel inspiratie! Dus die keerzijde, die neem ik maar voor lief!
Verder hou ik van zingen, liefst jazz-standards, van muziek, van schilderen en prullen in mijn atelier, van wandelen, van een goed boek, een mooie film, een lekker glas wijn, van weidse uitzichten en wolken…
Mijn gezin, mijn man en mijn drie zoontjes zijn de belangrijkste drijfveer om steeds mijn best te doen, te blijven leren. Ze zijn mijn beste spiegel, mijn geluk, mijn oneindige bron van dankbaarheid.